و سکوت پاداشی است که خداوند تنها به بندگان نیکش عطا کرده تا دیدن و نگفتن را یاد بگیرند و تجربه ای خدا گونه داشته باشند .

خدایی که می بیند و می شنود ،  و البته بسیار آسان می بخشد

و ما انسان های پر مدعا حتی حاضر نیستیم سایه ای را با برادر خویش قسمت کنیم تا دمی و نفسی در آسایش باشد ، در حالیکه فردا  بسیار نزدیک تر و زود تر ازآنچه  که می پنداریم  فرا خواهد آمد.

چه می شد اگر دستمان را به نوازش سر کودک یتیمی که در پشت دیوار ما در آرزو های محال کوچک خویش غرق شده تبرک می کردیم

چه می شد اگر خبری دوستان فراموش شده ی مهربانی که سال ها برایمان بهترین ها  بودند ،  می گرفیتم  و تنها به پیامکی ارزان میهمانشان می کردیم

و چه آسوده خاطر یم ،  و  بی خبر  از این بخشایش های  بی کران در می گذریم  و این لحظات بی بازگشت را برای خوب بودن از دست می دهیم

و تنها خداست که بخشایشش انتهایی ندارد و  تنها اوست که برایمان باقی مانده ، آری خدا نیز در انتظار بخشایش ما لحظه شماری می کند .

 

 

shahab ghassemian