پاییز برگ ریزان از راه می رسد و حریر سبز درختان را از اندک اندک از رویشان بر می کشد

و روزهای داغ تابستان را آرام آرام با تن خیس باران خنک می کند و تنهایی را به یاد انسان های بی شمار ، اما تنها می اندازد .

راستی این سوال بی پاسخ در کدامین مکتب واشکافی خواهد شد که تنهایی چیست ؟

تنهایی ، از حاصل جمع تن ها مشتق شده ، تن + ها

و چه شگفت آور اسم جمعی که علامتش یعنی کمترین ، یعنی تک بودن و چه کسی تنهایی را آنگونه هست می شناسد .

همانند یک قطره تنها ی تنها در اقیانوسی بیکران ، از قطراتی که هریک در تنهایی محزون خویش سرگردان و حیرانند .

و این قصه تکراری ما هزاران هزار انسانی است که در خود خواهی دردناک خویش ذوب شده ایم صدایی جز صدای خودمان برایمان آشنا نیست .