وقتی که باران می بارد

چشمان آبی آسمان به غبار خاکستری ابرهای رقصان آلوده می شود و آرام آرام می گرید و تن خشک شده زمین را طراوت می بخشد و صدای برخورد قطرات لغزان باران ، مانند لالایی دلنشین مادر ، خواب را بر چشمان مردمان خسته از کار دیروز سنگین می کند ، و افکار پریشان شان به را پرواز فرا می خواند ، و یک لحظه تنها یک لحظه نفسی عمیق و آهی از عمق نهادشان بر می آید ، بی آنکه بدانند سرانجام این غرل خوانی آسمان در کدامین بیت و مصرع به پایان خواهد رسید . و آسمان تنهای تنها می خواند و می بارد ، و شاید در این هیاهوی تکراری ، هزاران هزار آسمان دیگر بدین سان روزگار را سپری می کنند .